Het lijkt er op dat NIR-sensoren hebben afgedaan. Ze worden nauwelijks meer verkocht. Zijn er verwachtingen geschapen die niet zijn waargemaakt?
Een uitgebreide praktijktest bewijst dat de NIR-sensoren op mesttanks de mestgehaltes in drijfmest niet zo nauwkeurig kunnen analyseren als een laboratoriumanalyse. Een tweede conclusie is dat een NIR-sensor wél goed kan vaststellen of waardes voor stikstof, droge stof en kali toenemen of juist afnemen. Handig als je de mestopslag of mestput leegt, juist dan kunnen waardes navenant stijgen of dalen. Je kunt dan het aantal kuubs per hectare mooi aanpassen.
Dan de praktijk in Nederland. Die heeft inmiddels uitgewezen dat de NIR-sensoren hebben afgedaan. Ze worden nauwelijks meer verkocht. In mijn ogen zijn er verwachtingen geschapen die niet zijn waargemaakt.
Ten eerste dat NIR-sensoren alle mestgehaltes perfect zouden kunnen meten en weergeven. De praktijk bleek weerbarstig: goede ijklijnen ontbraken en er moest veel pionierswerk worden verricht.
Ten tweede vergen NIR-data ook de nodige nazorg qua analyse en administratie. De loonwerkers die zich erin vastbeten om deze data gestructureerd op te slaan en ook correct terug te koppelen, leerden veel. Ook voor hun klanten.
Ten derde werd destijds een (lichte) verwachting geschept dat de NIR-sensor de laboratoriumanalyses zou kunnen vervangen. Geen gedoe meer met kostbare monsterapparatuur, mestbakjes en -zakjes. Maar zoals het er nu uitziet, blijft alles vooralsnog bij het oude – al worden op de achtergrond wel weer de nodige stappen gezet.
De moraal: nieuwe technieken zoals NIRs vergen tijd, aandacht, discipline en wellicht ook een nieuwe aanpak naar loonwerker, boer en overheid. Dat is kennelijk niet voor iedereen weggelegd. Of zijn de fabrikanten hun tijd te ver vooruit?
Auteur: Bas van Hattum
Lees ook: NIR-sensoren voor mestanalyse: van veelbelovend naar kansloos?
Gerelateerde tags: mesttanks, mesttechniek
