Ga je als monteur voor het lasapparaat en de gereedschapskist? Of ga je voor de laptop en de boeken over Isobus- en gps-techniek?
Met het wegvallen van de Agritechnica een maandje terug, regent het de laatste weken bijzondere noviteiten. Noviteiten die eigenlijk dé blikvangers hadden moeten zijn op diezelfde Agritechnica. Zo verkondigden Krone en Lemken te komen met een robottrekker voor hun werktuigen. Op op dezelfde dag toonde John Deere zijn nieuwe concept: de Sesam 2.
De Sesam 2 is een elektrische, autonome trekker met aan boord een vracht accu’s ter grootte van 1.000 kWh. Ter vergelijking: de grote Tesla Model X heeft een accucapaciteit van 90 kWh. John Deere belooft met deze autonome trekker een volle dag veldwerk (trekwerk) te kunnen verrichten op één acculading. Daarmee is de elektrische trekker een feit, zou je zeggen.
Beide nieuwtjes zag ik niet aankomen. En het zijn weliswaar allemaal concepten, maar toch. Het geeft wel aan hoe snel de techniek voortschrijdt. Toch gaat het ergens wringen. De bottleneck zit ’m vooral in de technische ondersteuning (lees: de monteurs die alles werkbaar moeten houden) van al die nieuwe ontwikkelingen.
Waar een monteur dertig jaar geleden met een goede gereedschapskist, een lasapparaat en de nodige kennis van de dieselmotor zo’n beetje alles kon repareren, zullen monteurs nu een keuze moeten maken. Je kán simpelweg niet alles weten, begrijpen en toepassen. Al zou je dat als monteur maar wat graag willen.
Dus wat wordt het? Ga je voor het lasapparaat en een goed gevulde gereedschapskist? Of ga je voor de laptop en een goed gevulde koffer met boeken over Isobus- en gps-techniek? Of wordt het toch hoogspanningsspecialist voor de elektrische trekkers, shovels en heftrucks? Ik wed dat dat laatste nog maar weinig gekozen wordt.
Tekst: Bas van Hattum
Gerelateerde tags: Elektrische trekker, Trekkers
Notifications
