Blog | ‘Waarom investeren in zaai- en poottechniek op basis van taakkaart?’

Nederlanders staan erom bekend alles uit (moderne) techniek te halen wat erin zit. Soms slaan we door. Uit pure interesse of liefde voor de techniek. Maar soms moet je concluderen dat de techniek (nog) niet heeft gebracht waarop je hoopte.

Dat laatste lijkt een beetje het geval bij moderne zaaitechniek. Althans, daar kwamen we achter bij de totstandkoming van het thema Zaai- en Poottechniek in TREKKER nr. 428. Wat blijkt? Slechts 2 tot 5% van de akkerbouwers past variabele zaai- of poottechniek op basis van een taakkaart toe. Dus de zaaizaad-afstand in de rij varieert op basis van data. Dat percentage ligt het hoogst (5%) binnen de pootaardappelteelt en het laagst (2%) bij traditionele maisteelt.

Praktijk reageert afwachtend

Anders gesteld: 95 tot 98% van de akkerbouwers laat variabele zaai- en poottechniek op basis van een taakkaart links liggen. Dat vind ik, vanuit technisch perspectief, een opvallend laag percentage. Ik had gehoopt dat die percentages minstens drie keer zo hoog lagen. De techniek is immers al jaren voorhanden en fabrikanten beloven veel. Kennelijk is de praktijk afwachtend.

Of is die afwachtende houding terecht? Want een andere conclusie op basis van een rondje langs akkerbouwers leert dat velen van hen wel willen investeren in variabele zaaitechniek, maar eigenlijk niet precies weten waarom. Wat wil je ermee bereiken, maximale opbrengsten? Een homogeen gewas? Besparen op zaaizaad of kunstmest?

Heldere strategie bepalen

De vraag erachter is vooral: wat is je strategie? Zolang je die niet helder hebt, is investeren in moderne techniek wel mooi, maar het moet geen doel op zich zijn. Het punt is dat je iets bereikt in de teelt waarbij de zaai- en poottechniek ten dienste staat van dat doel. Niet andersom.

Auteur: Bas van Hattum

Lees meer artikelen over zaai- en poottechniek op Trekkeronline