Met perswikkelcombinatie Baliwrap balen persen en meteen in folie wikkelen

De broers Geurt en Ben de Vries uit Meerkerk (U.) hebben een perswikkelcombinatie voor grote balen ontwikkeld. Zij combineerden daarvoor een New Holland-grootpakpers met een Taarup-wikkelaar op een zelfgebouwd drie-assig onderstel. Met die combinatie wilde het tweetal zijn Fendt-hobbytrekkers vaker écht gebruiken.

Zo konden de broers grote pakken persen zonder afhankelijk te zijn van een tweede persoon om die balen te wikkelen. Want naast deze uit de hand gelopen hobby runt Geurt een bedrijf in intern transport in Hardinxveld (Z.-H.). Broer Ben heeft een bedrijf in schildertechniek in Giessenburg (Z.-H.). Intussen is het ‘hobbyproject’ uitgegroeid tot een ware perswikkelcombinatie die de broers onder de naam ‘Baliwrap’ op de markt brengen.

Tekst gaat verder onder de video

Luchtgeveerde drie-asser als onderstel

De tweede Baliwrap is een heel andere verschijning dan het eerste prototype. Dat heeft twee oorzaken: De Vries monteerde zesmaal 620/40 R22,5-banden en bouwde een opklapbare wikkelaar achterop. De perscombinatie is daardoor een stuk korter op de weg. Daartoe waren de broers wel genoodzaakt zelf een wikkelaar te bouwen en ook het onderstel aan te passen.

Eerst over dat onderstel. De voorste as is vast, en is gepositioneerd op de plek waar een New Holland BB950-pers normalerwijs ook zijn voorste, vaste as heeft. Daarachter volgen twee meelopend gestuurde assen. De Vries plaatste die assen onder een hoek achterover, waardoor de wielen ‘hellen’ en deze sneller een grote stuurhoek halen. De stuurassen blokkeren automatisch bij het achteruitrijden, en in een krappe dorpskern kun je de besturing ook handmatig even blokkeren om uitzwenken te beperken.

Het geheel is luchtgeremd en luchtgeveerd met schokdempers, zoals een vrachtwagen. Die luchtvering kun je handmatig nog oppompen of aflaten, en dat maakt het (in de toekomst) mogelijk om de wikkelaar af te koppelen. Doordat de vering van de drie ADR-assen met elkaar verbonden is, wordt het gewicht van 11.700 kilo (lege perskamer) verspreid – en daarvan rust 1.500 kilo op de K80. Ter indicatie: de standaard pers mét tandemstel woog volgens het typeplaatje 9.725 kilo.

Tekst gaat verder onder de foto; bekijk meer foto’s onderaan dit artikel

De nieuwe versie heeft een inklapbare wikkelaar. Daarmee is de hele machine nu 8,60 meter lang. Dat is grofweg anderhalve meter langer dan de standaard pers met ingeklapte slede en grofweg net zo langs als een pers met uitgeklapte slede. Let op de achterste wielen: de broers plaatsten de as onder een hoek, zodat deze hellen.

Smallere en kortere perswikkelcombinatie

De Vries verwijderde de vulplaten van het standaard tandemonderstel en verplaatste de steunplaat die New Holland aan de buitentkant van voorperskamer monteert, nu aan de binnenkant. Dat maakt het mogelijk dat de machine die 1,20 meter brede pakken maakt nu 2,80 meter breed is. Ook 70 centimeter brede banden zouden passen, en dan is de perscombinatie 3 meter breed.

Nu de wikkelaar opklapt op de weg, is de hele machine 8,60 meter lang. Dat is grofweg 1,5 meter langer dan de standaard pers met ingeklapte slede – en grofweg net zo lang als een pers met uitgeklapte slede. Dat had nog 80 centimeter korter gekund. De broers hebben echter rekening gehouden met het inbouwen van een nieuwer type balenpers waarvan het perskanaal vaak langer is. Dát is namelijk het idee van de broers: de koper van de Baliwrap levert een balenpers aan en De Vries monteert de Baliwrap op het onderstel met wikkelaar.

Wikkelaar schuift heen-en-weer

Naast de aluminium satellietarmen doet alleen de brug – waar de balen onderdoor gaan en waaraan de satelliet- en wikkelarmen zijn gemonteerd – nog denken aan de Taarup-wikkelaar die als basis heeft gediend. Nog wel. Want De Vries wil deze voor de derde machine zelf construeren om zo ‘een echt eigen machine’ te hebben.

Het is een indrukwekkend gezicht, als de wikkelarmen en lopende band in het midden hydraulisch naar beneden zakken, en de satellietarmen pneumatisch uitvouwen. Wederom monteert De Vries de wikkelaar op een uitschuivend frame. De wikkelaar schuift hydraulisch 1,5 meter naar achter. Met dat uitschuiven wordt ruimte gecreëerd om de baal te wikkelen, want bij een grootpakpers komt de volgende baal met iedere persslag verder naar achteren.

Nieuw is dat niet de lopende band de baal vanaf de slede naar de wikkelaar brengt, maar dat de wikkelaar steeds heen en weer schuift. Het idee hierachter is dat de combinatie zo vaak mogelijk zo kort mogelijk is. De broers plaatsten een sensor op het uiteinde van de slede, waardoor de wikkelaar met iedere persslag een paar centimeter verder wegschuift. Als een baal klaar is, schuift de wikkelaar helemaal naar voren om ’m over te nemen.

Dat alles gaat puur automatisch. Het enige wat de chauffeur doet, is het bedienen van de lopende band waarmee je kiest wáár op de wikkelarmen de baal begint, het activeren van het wikkelproces, en het afleggen van de baal – om te voorkomen dat die op een ongelukkige plek valt.

Toch een lopende band

De bouwers hebben een poosje met looprollen aan de wikkelarmen geëxperimenteerd. Die namen de functie van de lopende band over. Dat werkte, mits er perfecte balen uit het perskanaal gleden. Maar de mannen beseften dat het niet lukt om altijd een perfect vierkante baal te maken en dat soms een touwtje knapt. In zo’n geval liep de baal wel eens vast tegen een looprol.

Dus besloten de bouwers om toch weer een lopende band te monteren – dát is bedrijfszeker. Ditmaal zijn de plankjes gemaakt van kunststof, zodat het folie daardoor niet beschadigd. De lopende band is bovendien voorzien van twee hydromotoren, zodat de band – óók als zich er los gras omheen wikkelt (eerste baal) – doortrekt. Het loopwiel achterop zweeft normaliter boven de grasmat en is vooral bedoeld om de grootste klap op te vangen als een zware baal vanuit de slede op de band valt.

Veel werkt pneumatisch

Een grote uitdaging voor de bouwers was het versnellen van de wikkelcyclus. Het duurt nu 40 seconden om een baal van zes lagen folie te voorzien – dat zijn 28 rondes. In theorie wikkelt-ie dan 90 balen per uur. De broers zijn echter nuchter en zeggen dat een capaciteit van 60 balen per uur dichter bij de realiteit ligt. Om die snelheid te halen, hebben de mannen de wikkelaar behoorlijk verbouwd.

Zo hebben zij een grotere hydromotor op de wikkelarmen gemonteerd. Die draait met minder vertandingen dan op de Taarup. De trekker die voor een grootpakpers staat heeft immers olie genoeg, redeneren Geurt en Ben. De messen, naar eigen ontwerp, werken pneumatisch – vanwege de snelheid. Ook het mechanisme wat van de folie een strop maakt en deze langs het mes dwingt, werkt pneumatisch.

Bijzonder: de satellietarmen waarin je de folierollen hangt, kun je pneumatisch tot werkhoogte laten zakken. Ook de folieklem werkt pneumatisch met een volgorde-ventiel.

De broers hebben een eigen softwareprogramma geschreven dat de Kverneland-software vervangt. De elektronische besturing werkt nu via Canbus, met een universeel beeldscherm in de cabine. Dit is Isobus-voorbereid.

Nummer drie in de maak

Deze winter bouwen Geurt en Ben de Vries het eerste prototype om tot net zo’n machine als deze tweede. Dat betekent: grotere banden en een eigen wikkelaar. Deze ‘derde’ combinatie wordt dan ook voorzien van automatische neigcilinders om de wikkeltafel horizontaal te houden, zodat de baal altijd in het midden van de wikkelaar blijft liggen en de wikkelaar is af te koppelen. Het in- en uitvouwen van de wikkelaar wordt een geautomatiseerd proces.

Tegelijk starten de broers met de commerciële verkoop van de Baliwrap. De vraagprijs die zij in gedachten hebben is € 75.000. Dat is exclusief een balenpers.

Auteur: Bob Karsten