Als je een bedrijf start met een ambitieuze visie, begint het met het vaststellen van kernprincipes – richtlijnen die het bedrijf naar dat doel leiden. Voor mij begon die reis met een blik in de toekomst van de landbouw en de impact die autonomie daarin kan hebben. De cruciale vraag: hoe moet die machine eruitzien?
Autonomie is geen revolutionair idee – het is de volgende logische stap in de landbouwmechanisatie. De landbouw vraagt nu al om enorme kapitaalinvesteringen. Amerikaanse boeren bijvoorbeeld, spenderen jaarlijks miljarden aan apparatuur, met gemiddelde trekkers die meer dan 1.200 dollar (€1.100) per pk kosten. Boeren hebben hun machines afgestemd op hun specifieke behoeften. Geen wonder dus dat de vraag die ik vaak hoor is: waarom kan ik geen autonomie toevoegen aan de apparatuur die ik al heb?
Een trekker is meer dan alleen een machine – het is het Zwitserse zakmes van de boerderij, met zijn ‘messen’ zoals hydraulische aansluitingen, aftakassen, 3-puntshefinrichtingen, trekhaken enzovoorts. Boeren zullen niet snel een machine omarmen die maar één taak kan uitvoeren; het moet liefst veelzijdig zijn, zeker voor de kleinere boeren.
Als start-up is het doel om problemen aan te pakken die anderen over het hoofd zien. De grote fabrikanten hebben het ontwerp, de productie en distributie van trekkers geperfectioneerd. Ze doen dit zo goed dat boeren zeer loyaal zijn aan deze merken. Boeren zoeken niet per se nieuwe merken; ze willen oplossingen die passen binnen hun bestaande systemen.
De echte vraag is niet hoe je een betere trekker bouwt, maar hoe je autonomie integreert zonder dat boeren hun vertrouwde apparatuur moeten inruilen. Boeren waarderen betrouwbaarheid, en elke autonome oplossing moet dat respecteren.
Het meest genegeerde aspect van autonomie is logistiek. Hoe komt een autonome machine op het veld? Wat als hij net een kilometer verderop moet zijn? Boeren verplaatsen dagelijks hun machines – over ruig terrein en smalle wegen. Moet het ding dan op een trailer? Is er een commercieel rijbewijs nodig? Wat met simpele taken, zoals van de schuur naar de brandstoftank rijden? Deze praktische uitdagingen zijn cruciaal.
Ondanks de roep om volledige autonomie zullen trekkers (voorlopig) nog steeds zittingen en sturen nodig hebben. Er zullen altijd momenten zijn waarop een boer de controle moet overnemen, of het nu gaat om het instellen van het werktuig en trekker in het veld of het navigeren door moeilijk terrein.
Autonomie draait niet om het dwingen van boeren om hun bedrijfsvoering volledig om te gooien – het gaat om het versterken van wat ze al hebben. Door ons te richten op het retrofitten van bestaande apparatuur, gebruik te maken van vertrouwde dealernetwerken en de logistieke uitdagingen aan te pakken, kunnen we autonomie op een praktische en kosteneffectieve manier bieden.
Autonomie is geen revolutie. Het is de volgende logische stap in een lange traditie van innovatie in de landbouw. We bouwen niet zomaar machines – we bouwen aan de toekomst van de landbouw, geworteld in de realiteit van vandaag.
Auteur: Craig Rupp
Meer over de auteur: Craig Rupp, CEO van het Amerikaanse loonbedrijf Sabanto, is een pionier op het gebied van autonome landbouw. Als een van de eersten laat hij vloten van autonome trekkers op afstand bedienen. Dat biedt Rupp unieke inzichten in bijvoorbeeld waarom een standaard autonome trekker vaak effectiever is dan een speciaal ontwikkelde veldrobot. In een serie blogs verkent hij autonomie in de praktijk en wat dit voor boeren betekent.
Lees ook: Hoe ‘nieuwe’ loonwerkers de invoering van veldrobots kunnen versnellen
Gerelateerde tags: Autonoom, Robots, Trekkers, Veldrobots
