Strautmann Streublitz strooit als de bliksem

Naam: Alwin Ekkel (29)

Beroep: servicemanager Zonna Beilen

Woonplaats: Vriezenveen (Ov.)

Wat is er zo bijzonder aan een mestwagen uit de jaren zestig?

Enerzijds zijn er niet meer zoveel mestwagentjes uit die periode die nog in goede staat zijn. Anderzijds is deze ook best wel bijzonder. Hij is namelijk voorzien van een zelflaadinrichting.

Hoe hadden ze dat bij Strautmann bedacht?

Het was in de tijd dat het laden van de mest nog veel met de hand gebeurde. Begin jaren zestig had nog lang niet iedereen een kraan of een voorlader. Deze wagen is uitgerust met een grijper die je met een lier bedient via de aftakas van de trekker. De Streublitz laden is een kwestie van de koppelingen bedienen met de hendels.

Lees verder onder de foto

De basis van het ‘Seitenladegerät’ is een lier, aangedreven door de aftakas. Met een hendel voor aan de wagen bedien je de koppeling die de lier in- of uitschakelt.

En dat werkt ook nog?

Aan deze wagen is alles compleet, ik zou er in principe een vrachtje mest mee kunnen laden. Maar het systeem heeft zeker zijn beperkingen. De laadarm komt maar net naast de wagen, dus je moet echt dicht naast de mesthoop staan. Bedienen vergt een beetje handigheid. Het wagentje staat genoteerd als 2,7-tonner. Waarschijnlijk kon een potige kerel in die tijd met de vork de wagen net zo snel laden, maar ging dat met het Seitenladegerät met wat minder inspanning. In 1966 stond de mestwagen bij Strautmann in de prijslijst voor DM 3.390 als basisuitvoering. Voor het laadapparaat kwam er DM 1.210 bij. Voor niet veel meer geld kocht je waarschijnlijk ook een voorlader op de trekker, maar lang niet iedereen had twee trekkers.

Herkomst bekend?

Ik heb de wagen gekocht bij iemand die geregeld in mestwagentjes handelt. De vorige eigenaar is niet bekend, maar het Duitse kenteken zit er nog op. Dat verraadt dat de wagen in de omgeving van Meppen heeft gelopen, dus dicht aan de Nederlandse grens.

Lees verder onder de foto

Hijsen doe je met de lier, uitklappen gebeurt door trekveren. Je laat de mestvork in de mesthoop vallen; door hem op te trekken knijpt-ie zichzelf dicht.

De trekker was er ook nog bij?

De DED is van 1953, het mestwagentje van omstreeks 1966-’67, dus het had een setje kunnen zijn. Net als de mestwagen heeft deze DED ook in Duitsland in de grensstreek gelopen. De trekker kreeg ik ongeveer een jaar later dan de mestwagen in bezit. Er werd mee geadverteerd als een DED 3. Dat zou ook kunnen kloppen, maar de eerste 1.000 stuks van deze serie zijn als DED op de markt gebracht. Afgaand op het serienummer zou dit de één na laatste zijn die nog als DED is geleverd. Die afkorting stond destijds voor Deutsche Einheits Diesel.

Op het oog toch dezelfde trekker?

Op het oog is een DED niet anders dan een DED 3, maar er zijn duidelijke verschillen: de DED heeft een aangegoten motoroliefilterflens, een andere gereedschapskist, een gelaste bijrijderszitting, in detail een iets anders geconstrueerde stuurinrichting, een hoge panzitting en ‘IH’ in plaats van Farmall als vignet op de motorkap.

Lees verder onder de foto

De 2,7-tonner was destijds een middelgrote wagen in het Strautmann-programma. Een enkele wals was standaard, een dubbele wals had je tegen een meerprijs van 200 Duitse mark.

Nu flink aan het restaureren?

Volgens het principe dat mooi oud ook niet lelijk is, zullen trekker en mestwagen wel blijven zoals ze nu zijn. Mede omdat beide ook nog zo mooi origineel zijn, en het nu een mooi geheel vormt. De motor van de trekker lag uit elkaar toen ik hem kocht. Daar zijn nieuwe zuigers en bussen in gegaan. Maar verder was er eigenlijk niks aan de hand. De trekker met wagen staat bij mijn werkgever, Strautmann-importeur Zonna in Beilen, in de showroom. Een leuke verwijzing naar het verleden, en het soort van werktuigen waar het destijds ook in Beilen mee is begonnen. Bij gelegenheid zal de combinatie ook nog wel eens uitrukken voor een ritje of een evenement.

Lees verder onder de foto