In mijn vorige blog besprak ik een van de meest over het hoofd geziene uitdagingen van autonome landbouw: de logistiek. Toen richtte ik me uitsluitend op de kwestie van het verplaatsen van autonome voertuigen van de ene locatie naar de andere. Maar er zijn meer logistieke uitdagingen die de sector volgens mij over het hoofd ziet. Denk aan de grootte van de percelen, de enorme afmetingen van de machines en de vaak afgelegen of verspreide locaties van deze percelen.
Waarom wordt logistiek in de autonome landbouw over het hoofd gezien? Op het eerste gezicht lijkt autonoom boeren een eenvoudig verhaal. Wat valt er niet leuk aan te vinden? Het concept spreekt aan – een utopisch beeld van een toekomst waarin machines continu draaien, menselijke arbeid overbodig wordt en de efficiëntie sterk toeneemt.
De waarheid is dat zelfs wij bij Sabanto zo onder de indruk waren van de potentie van autonomie dat we een interne scorekaart bijhielden om te zien hoe lang onze autonome trekkers ononderbroken konden draaien. Ons record staat op 48 uur, wat als een enorme mijlpaal voelde. Maar we gingen voorbij aan het feit dat het 500 hectare grote perceel waarop we werken, hier in het Midden-Westen van de Verenigde Staten ongeveer zo zeldzaam is als een eenhoorn.
Laten we eerst de grootte van het perceel bekijken. We kwamen dit probleem zelf tegen bij het inzetten van een systeem op een boerderij van 450 hectare in Florida. De eerste week verliep succesvol, maar na verloop van tijd waren de wittebroodsweken voorbij.
De boerderij in Florida maakt gebruik van irrigatiegeulen, waardoor de 450 hectare werd opgedeeld in meer dan 50 aparte percelen van elk ongeveer 3 hectare. Ons systeem had ongeveer 45 minuten nodig om op elk van deze percelen de klus te klaren.
De bedrijfsleider rende voortdurend heen en weer tussen zijn kantoor en de percelen om het systeem operationeel te houden. Al snel werd duidelijk dat het voor hem minder gedoe was om gewoon een weer een mens van vlees en bloed op de trekker te zetten.
Vervolgens de omvang van de machines. Ik geloof dat bedrijven die autonomie met grote, krachtige trekkers nastreven, eerder vroeger dan later voor een dilemma komen te staan.
In gesprekken die ik door heel de Verenigde Staten met verkopers heb gevoerd, geven velen aan dat hun gemiddelde perceel 16 hectare groot is. Met een werktuig van 9 meter breed en een snelheid van 11 km/u zou deze trekker-werktuigcombinatie ongeveer 2 uur nodig hebben om één veldbewerking te voltooien. Als het eenzelfde combinatie maar dan autonoom echter 30 minuten kost om het naar het volgende veld te verplaatsen, te installeren en weer terug te komen, wordt het wel heel lastig om zo’n autonoom systeem aan een boer te verkopen.
Tot slot, denk aan de afgelegen of verspreide locaties van deze percelen. Hoe komen autonome machines op de akkers? Hoe komen de trekkeroperators weer terug? Zijn er twee mensen nodig voor het inzetten van het systeem? Is een vrachtwagen met aanhanger nodig? Het lijkt me onpraktisch om een autonoom systeem meerdere keren per dag op een aanhanger te vervoeren.
Veel van onze boeren hebben percelen verspreid over meerdere locaties. In de Amerikaanse staat Indiana heeft een van onze klanten het hele jaar door een autonome trekker op elke locatie staan, omdat hij op elke plek genoeg hectares heeft om het rendabel te maken. In Georgia neemt een andere klant overdag zijn quad mee achterop de maaier aan zijn robottrekker aan om zich tussen de percelen te kunnen verplaatsen. Aan het begin van elke dag gebruikt hij zijn truck om de autonome trekker bij te tanken.
De belofte van autonomie in de landbouw is onmiskenbaar aantrekkelijk, maar echt succes hangt af van het overwinnen van uitdagingen uit de praktijk, zoals logistiek. En dat zonder de verschillen in perceelgroottes te noemen tussen regio’s als Europa, de Verenigde Staten en Brazilië, die zijn gevormd door historische grondverdelingen en regelgeving.
Uiteindelijk gaat het niet alleen om het bouwen van geavanceerde autonome technologie, maar vooral dat deze technologie naadloos integreert in diverse agrarische bedrijven en praktische waarde levert. Om dit te bereiken, zullen boeren de specifieke logistieke uitdagingen van hun bedrijf moeten aanpakken. Tegelijkertijd hebben fabrikanten de taak systemen te ontwikkelen die flexibel kunnen opschalen en mobiel genoeg zijn om aan te passen aan de grootte en omstandigheden van elk perceel.
Auteur: Craig Rupp
Meer over de auteur: Craig Rupp, CEO van het Amerikaanse loonbedrijf Sabanto, is een pionier op het gebied van autonome landbouw. Als een van de eersten laat hij vloten van autonome trekkers op afstand bedienen. Dat biedt Rupp unieke inzichten in bijvoorbeeld waarom een standaard autonome trekker vaak effectiever is dan een speciaal ontwikkelde veldrobot. In een serie blogs verkent hij autonomie in de praktijk en wat dit voor boeren betekent.
Lees ook: Onbemande autonome trekker ‘vooral interessant voor grondbewerking’
Gerelateerde tags: Autonoom, Trekkers, Veldrobots
