Antonio Carraro is bekend van gespecialiseerde compacttrekkers met voorwiel- of knikbesturing. Het biedt nu ook traditionele smalspoortrekker aan, de Tony 8700 V. TREKKER ontdekte tijdens een eerste proefrit wat deze Tony toevoegt aan de smalspoormarkt. Namelijk: een hydrostatische transmissie – en dat met een breedte van amper een meter.
Midden in de showroom van importeur Hissink in het Gelderse Oeken, staat een gloednieuwe smalspoortrekker opgesteld – omringd door machines voor groenonderhoud en de Antonio Carraro-trekkers zoals we die al jaren kennen. Dat wil zeggen: compacte, rode trekkers met voorwiel- of knikbesturing die met name in de cultuurtechnische sector worden gebruikt. Eind 2019 kondigde het Italiaanse bedrijf plotseling aan om naast dit specialisme, ook conventionele smalspoortrekkers te gaan bouwen. Harm-Jan Hissink weet te vertellen dat dit een langgekoesterde wens is van oudgediende Antonio Carraro zelf, en de fabrikant wil nu z’n markt ermee vergroten. Het resultaat, wat nog in een prototypefase verkeert, was één weekje in Nederland. Naar verwachting zijn de modellen halverwege dit jaar productierijp.
Tekst gaat verder onder foto
Een vierstijlencabine op rubberen blokken, die voorzien is van een stuurverstelling (met pedaaltje) en categorie 4-filter. Verder zijn er luxe functies: smartphonehouder die draadloos oplaadt, elektrisch verstelbare spiegels en een elektrische parkeerrem. De transmissietunnel is ongeveer tien centimeter hoog.
De smalspoortrekker van Antonio Carraro valt vooral op door z’n proporties: de trekker oogt lang, laag en vooral smal. Het huidige prototype is namelijk nét geen meter breed; handig voor wie plant- of boomrijen dicht bij elkaar heeft staan. Ook de kleine bandenmaat valt op. Voorop ligt 260/70 R16, wat een stuuruitslag van 55 graden mogelijk maakt en daarmee is de trekker behoorlijk wendbaar. Achterop ligt 360/70 R20. Later volgt een bredere uitvoering (1,22 meter buitenmaats) die VL gaat heten, en daar passen R24-banden onder.
Tekst gaat verder onder foto’s
De trekker heeft standaard een 137 l/min-loadsensingpomp en optioneel maximaal negen onafhankelijke dubbelwerkende ventielen. Bedienen doe je met knoppen op de rijhendel, één van de twee joysticks of met de flippers.
Er is externe bediening voor de hefinrichting, een hydrauliekventiel en de aftakas, en dat zowel links als rechts van de cabine.
Ook bijzonder is dat de smalspoortrekker voorzien is van een traploze transmissie, iets wat in dit segment alleen Fendt en Deutz-Fahr ook kunnen leveren. De Tony werkt met een sneldraaiende hydrostaat, die een vertragingskast aandrijft met vier elektro-hydraulisch schakelende groepen. In de laagste groep (0 tot 10 km/u) kun je bijvoorbeeld heel precies manoeuvreren. Bij een zware last zou je in de derde groep (tot 30 km/u) al rijdend kunnen doorschakelen naar de hoogste groep (0 tot 40 km/u). Dat schakelen kan in het prototype nog niet; de snelheid is nog beperkt tot zo’n 5 km/u. Deze transmissie ligt overigens ook in de andere Tony-trekkers.
Het is opmerkelijk hoeveel techniek de Italianen in zo’n kleine trekker hebben weten te proppen. De volgebouwde achterbrug benadrukt dat nog eens. Er is bijvoorbeeld geen hefdeksel, om ruimte te besparen. In plaats daarvan dienen twee verticale hydraulische cilinders als hefarmen. De hef tilt daarmee volgens de gegevens 2,7 ton. De heflatten bestaan overigens uit één deel; midden onder de trekker zijn ze met elkaar verbonden. De hefinrichting kun je hydraulisch stabiliseren, en middels dezelfde horizontale cilinder ook een stukje naar links of rechts laten zwenken. Dat is handig om bijvoorbeeld een werktuig óm een boompje heen te manoeuvreren.
Tekst gaat verder onder foto
Een Carraro Agritalia-vooras met kleine voorwielen (R16) om een 55 graden stuuruitslag mogelijk te maken. Voorasvering en frontaftakas volgen later.
Er ligt een loadsensing hydrauliekpomp in de trekker die standaard 137 liter olie per minuut verpompt. En de trekker is uit te rusten met negen onafhankelijk werkende elektrische, dubbelwerkende ventielen (waarvan maximaal vier achter). Via het dashboard kun je vervolgens per ventiel het debiet en tijden instellen en op welke wijze deze proportioneel reageren. Ook kun je per ventiel kiezen waar je ’m bedient: op de rijhendel, met de flippers of met één van de twee kleine elektrische joysticks. Op de rijhendel zelf heb je een aantal vrij toewijsbare drukknoppen en twee proportionele knoppen, waarvan momenteel de symboliek nog ontbreekt.
Dan over de cabine. Die staat op rubberen blokken en heeft vier stijlen, en dat betekent een grote, ruime deur en veel zicht naar links en rechts. Je kunt het stuurwiel met een voetpedaaltje omhoogklappen om ruim in- en uit te stappen. Dat pedaaltje plaatst de fabrikant helemaal links voorin de cabine, wat een prima plek is. Er is een elektrisch drukknopje waarmee je de parkeerrem (de)activeert, en die heeft een automatische functie. Ernaast vind je standaard een massaslot. Het is jammer dat er een grofweg tien centimeter hoge transmissietunnel tussen je voeten zit, en dat de hoofdruimte wat beperkt is. Ondanks de beperkte breedte, lukte het de Italianen om een comfortabele luchtgeveerde stoel in te bouwen met een armleuning eraan gemonteerd. In de dikke dakrand schuilt een categorie 4-cabinefilter. Hopelijk lukt het de fabrikant nog om de cabine van het definitieve productiemodel wat stiller te maken. Dat zal straks tussen de 75 en 77 dB(A) zijn, aldus de importeur.
Tekst gaat verder onder foto
De smalspoortrekker van Antonio Carraro valt vooral op door z’n proporties: de trekker oogt lang, laag en vooral smal. Het prototype is namelijk nét geen meter breed. Achterop liggen 360/70 R20-banden. Later volgt een bredere uitvoering (1,22 meter buitenbreedte) die VL gaat heten, en daar passen R24-banden onder.
De cabine biedt een veelbelovende blik in de toekomst: er zijn namelijk al drukknoppen aanwezig voor een frontaftakas en voorasvering. Van beiden is momenteel nog niet duidelijk hoe dat er technisch uit komt te zien. Een fronthef staat al wel op papier: die gaat 800 kilo kunnen tillen. Het gaat trouwens om een zelfdragende Deutz-viercilindermotor, wat wil zeggen dat er geen chassis is. Net achter de grille ligt de dieseltank, erachter de radiatoren en een droge accu ligt boven op de motor. Dat motorblok voldoet aan de Fase V-emissienorm en de nabehandelingstechniek heeft de fabrikant netjes onder de motorkap weggewerkt. De olietank ligt over de hele breedte van de trekker onder de cabine. De trekker zal later overigens ook leverbaar zijn als cabrio.
De nieuwe Tony wordt vooral een wat luxere trekker. Zo valt op dat het prototype is uitgerust met elektrisch verstelbare spiegels, en er is bijvoorbeeld aan beide kanten externe bediening voor de hefinrichting, hydrauliek en aftakas. Ook hangt er een praktische smartphonehouder naast het stuurwiel die draadloos oplaadt, en er is automatische klimaatregeling, ledverlichting en een achteruitrijdcamera.
Tekst gaat verder onder foto
De achterbrug is volgepakt. De hefinrichting is voorzien van hydraulische stabilisatie en kan ook hydraulisch uitzwenken naar weerzijden.
Verwar de fabrikant overigens niet met Carraro Agritalia. De twee zijn wel familie, maar opereren los van elkaar. Enige samenwerking is er wel, want Antonio Carraro bouwt bijvoorbeeld een vooras onder die gebouwd is door Carraro Agritalia. Laatstgenoemde bouwt componenten en eenvoudige smalspoortrekkers in grijze kleurstelling onder de naam Agricube, en bouwt ook trekkers voor John Deere, Claas, Massey Ferguson en Valtra. Hissink is tevens importeur van de Carraro Agricube-trekkers. Een ander segment, dan de nieuwe, luxe Tony. Dat bijt elkaar niet, stelt de importeur.
Tekst en foto’s: Bob Karsten
