Column: De laatste oogst

Aan alles komt een eind. De mais is van het land, de aardappels zijn er weer uit, en op het moment van schrijven zit ook het grootste deel van de bietenoogst er al op. Bij ons is het de periode dat mijn vader eindelijk een keer de tijd heeft om ons te helpen met wat klusjes op onze (woon)boerderij.

Mooi, hoe die routine van de boerderij zich ieder jaar opnieuw herhaalt. In de eerste lentezon ontwaakt bij ons het akkerbouwbedrijf uit een soort winterslaap. Het is vanaf dan gedaan met de rust. Bij het vallen van de eerste bladeren in het najaar wordt soms dag en nacht gewerkt om de oogst naar binnen te halen. Is dat gedaan, dan wordt dit gevierd met een borrel en bitterballen.

Voor dit jaar zit het er dus weer op, die drukke oogsttijd. En dat geldt ook voor mijn tijd bij TREKKER. Nog een paar dagen en dan zal ik de redactie verlaten. Jammer, ik heb een ontzettend leuke tijd gehad. Ook een rare tijd, want vlak na mijn start bij TREKKER begon ook de coronapandemie met alle bijbehorende maatregelen. En toch heb ik ontzettend veel leuke mensen leren kennen in de afgelopen twee jaar. Melkveehouders, akkerbouwers, loonwerkers, sleutelaars, monteurs en directeuren van grote mechanisatiebedrijven. Overal stond de koffie klaar, overal was ik welkom en ging ik naar huis met de meest interessante en mooie verhalen. Daarvoor wil ik jullie vanaf deze plek ontzettend bedanken. Want misschien nog wel mooier dan de machines vind ik de mensen die ermee werken, eraan bouwen of die ze vol overgave verkopen. De passie straalt er vanaf, en dat werkt aanstekelijk.

De komende week ‘oogst’ ik nog de laatste verhalen, en dan volgt ook voor mij een soort winterslaap. Wat werk betreft. Het is tijd die ik mooi kan besteden om samen met mijn vader een paar echte winterklussen op te pakken. Want ook al is de drukte voorbij, je hoeft je op een boerderij nooit te vervelen.