Indrukwekkende pootcombinatie

In sommige streken zijn getrokken pootmachines met een spitmachine al lang geen unicum meer. Toch blijven het bijzondere en bovenal imposante combinaties. Als trekkerchauffeur kom je in je eentje aan bij een volledig onbewerkt perceel, een paar uur later is het kant-en-klaar aangerugd aardappelland waar het groeiseizoen direct kan starten. Bijzonder: naast grondbewerking, poten en aanaarden, zaait de Groningse maatschap Dijkhuis-Dallinga in dezelfde werkgang óók nog gerst op de verse aardappelruggen.

Waarom is hiervoor gekozen?

“Arbeidsbesparing is de hoofdreden. Door spitten en poten te combineren heb je één man en één trekker minder nodig.”

Zijn er nog andere voordelen?

“Zeker, doordat je gelijk poot na de grondbewerking, komt het pootgoed altijd in frisse, vochtige grond. Omdat je direct oprugt, heeft die geen kans om uit te drogen. Ook poot je zo in onbereden grond. Deze getrokken pootmachine heeft een grotere bakinhoud dan onze gedragen machine eerst, dus neem je meer pootgoed mee. Tot slot kan de trekker nu het hele seizoen op deze brede banden blijven staan. Eerst reden we op cultuurwielen.”

Wat zit er in de fronttank?

“Gerst. We zaaien ongeveer 30 kilo per hectare. Vanuit de fronttank, via een zaaibalk net vóór de pootmachine. Door de schijven blijft het boven in de rug. Het dient als stuifbestrijder. Op deze grond is dat écht nodig.”

Hoe is het om ermee te werken en wat is de capaciteit?

“Trekker en pootmachine hebben hun eigen gps-ontvanger. De pootmachine stuurt ook bij het terugzetten zelf op gps, dat is even wennen. De Fendt 724 heeft er z’n handen wel vol aan. De snelspitter kan 7 km/u aan, maar die snelheid redt de trekker meestal niet. Nu rijd ik 6 à 6,5 km/u.”

Zijn er ook nadelen?

“Je bent minder wendbaar. De capaciteit loopt iets terug ten opzichte van alleen poten; 8 hectare per dag tegen eerst 10. En we kunnen er niet iedereen mee op pad sturen.”

Mts. Dijkhuis-Dallinga vult de pootmachine met Allure-pootgoed. Alles in één werkgang spaart arbeid.

Tekst en foto’s: Matthijs Verhagen