Canadese boer stelt zelfrijdende spuitmachines op de proef

Mike Mitchell runt samen met zijn broer op de grens van Canada en de US een groot akkerbouwbedrijf waar vooral zomergranen, koolzaad, bonen en linzen worden geteeld. Hoeveel hectares ze in totaal bewerken geven ze niet prijs. Maar dat hun grootste percelen 2.200 hectare groot zijn bij een gemiddelde perceelsomvang van 260 hectare, zegt genoeg. Ook voor Canadese en Amerikaanse begrippen runnen ze een bovengemiddeld groot akkerbouwbedrijf in een desolaat, glooiend landschap, dat bijzondere eisen stelt aan oogstmachines, trekkers en zelfrijders.

Hoge eisen

Zo stelt het grote graanbedrijf zeer hoge eisen aan hun spuitmachines, die vooral in de avond- en nachturen continue moeten draaien, want overdag waait het vaak te hard op de vlaktes. Een kostbare zelfrijdende spuitmachine moet er in korte tijd zoveel mogelijk hectares spuiten, dus stelt Mike Mitchell vooral zeer hoge eisen aan de capaciteit. Tijdens transport over de weg kan de zelfrijder niet hard genoeg gaan en ook tijdens het spuiten rijdt hij het liefst harder dan 10 kilometer per uur. Sommige spuiten hebben dan grote moeite om zijn gewenste rijsnelheid te handhaven als hij tegen de heuvels op moet. De hoge rijsnelheid stelt ook hoge eisen aan de ballancering en constructie van de spuitbomen. Bij een zelfrijder begaven de aluminium uiteinden van de spuitboom het al na een paar dagen.

De tests

Amazone Panterra 4503-W

Agco Rogator 1300C

Case Trident 5550

Case 4440

Apache 1240